Lovecooking.gr

Αλλαγή σε desktop Εγγραφή Login

×

Προειδοποίηση

JUser: :_load: Αδυναμία φόρτωσης χρήστη με Α/Α (ID): 67

Το φως στις δέκα το πρωί

  • Κατηγορία Blog

του Θάνου Κάππα, blogger

Η φωνή του σκεπάζει τις υπόλοιπες, σταφύλι από τον παραγωγό, όπα-ράγω-γός, συλλαβίζει κρατώντας το τελικό σίγμα, είναι βροντόφωνος και γιγαντόσωμος, με φανελάκι και μουστάκι: μοιάζει εξηνταπεντάρης αλλά μπορεί να του προσθέτω χρόνια λόγω του στυλ. Πλησιάζω στον πάγκο γιατί μου φαίνονται πράγματι ωραία τα σταφύλια, μου δίνει τη σακούλα, αρχίζω να διαλέγω. Δίπλα μου μια κυρία διαλέγει κι εκείνη, τα δίνει να της τα ζυγίσει, της προσθέτει μερικά ακόμα να γίνουν στρογγυλά. Δίνω και τα δικά μου, προσθέτει μερικά ακόμα να γίνουν στρογγυλά κι αυτά. Έχει έλεγχο όλου του πάγκου, με το ένα χέρι δίνει σακούλες και με το άλλο πιάνει τον βοηθό του από τον σβέρκο, τον τραβολογάει δίνοντάς του χαϊδευτικές (υποτίθεται) σφαλιάρες, κάνει (χαζά) καλαμπούρια με τα οποία γελάμε αμήχανα, έχουμε περιέλθει σε κατάσταση πλήρους υποταγής, δεν του αντιμιλάει κανείς μας, είναι κυρίαρχος, ο θεός των σταφυλιών, ο παραγωγόςςς. Κι ενώ συνεχίζει να δίνει αυτά τα δεσποτικά παραγγέλματα προς πάσα κατεύθυνση, χαμηλώνει ξαφνικά τη φωνή του απευθυνόμενος (τρυφερά) σε μια μικροκαμωμένη ηλικιωμένη γυναίκα που όλη αυτή την ώρα στέκεται δίπλα του αλλά την παρατηρώ τώρα για πρώτη φορά: «πήγαινε λίγο πιο ’κει βρε μαμά, μη στέκεσαι στη μέση».

Πηγή: http://www.thegreekcloud.com

Διαβάστε περισσότερα...

Εργολάβοι και ηδύποτα

  • Κατηγορία Blog

του Θάνου Κάππα, blogger

Τα θυμάμαι, σχεδόν ίδια, από τη δεκαετία του εβδομήντα: τα δώρα-ποτά των επισκέψεων: κόκκινο περιτύλιγμα χωρίς διακριτικό καταστήματος και χρυσός φιόγκος με σελοτέιπ, στην πάνω γωνία. Υπήρχε πάντα η υποψία ότι είναι δώρο μεταφερόμενο, μπορούσες να δεις τις φθορές στις γωνίες. Θυμάμαι τον πατέρα να ξεκολλάει προσεκτικά τις άκρες του ώστε να δούμε το περιεχόμενο χωρίς να καταστραφεί το περιτύλιγμα. «Ουίσκι», αποφαινόταν με μικρό ενθουσιασμό, ή «κονιάκ» ή «βερμούτ» ή «λικέρ» κατά περίπτωση, με τόνο πιο ουδέτερο - μια μικρή απογοήτευση για όλους. Είναι αδιευκρίνιστος ο λόγος για τον οποίο γινόταν αυτή η μικρή επιχείρηση αφού ως οικογένεια δεν προσφέραμε τέτοια δώρα σε άλλους· πέρα από την ανησυχία μήπως επιστραφεί το ίδιο πακέτο στον δωρητή του, υπήρχε μια αίσθηση αναξιοπρέπειας - δεν τα κάναμε εμείς αυτά.

Τα ποτά, έτσι κλειστά, τοποθετούνταν δίπλα σε άλλα ποτά-δώρα, στο σύνθετο, σ' αυτό το ντουλαπάκι που έκρυβε τη δική του ζωή: κάτι σοκολατάκια Τζοκόντα ή τα πολυτελείας της ΙΟΝ (με έμφαση στις πράσινες νουαζέτες), λίγες ξεχασμένες σταφίδες ή φουντούκια στην κρυστάλλινη πιατέλα με τα χωριστά διαμερίσματα (πώς λέγεται αυτό το σχεδιαστικά αξεπέραστο αντικείμενο;), ξερά σύκα (που προσφέρονταν συνήθως με φρέσκα αμύγδαλα), κάτι αχρησιμοποίητα σουβέρ, κορδέλες σε διάφορα χρώματα - υπολείμματα προηγούμενων συσκευασιών. Εννοείται ότι δύσκολα καταναλώνονταν τέτοια ποτά, εξού και στο ντουλαπάκι του πατρικού εγκαταβιούν ακόμα κάτι μυθικά λικέρ από εκείνες τις μακρινές δεκαετίες. Ακόμα και τώρα όμως, δεν αποφασίζω να αφαιρέσω το περιτύλιγμά τους χωρίς κάποιες αόριστες τύψεις ότι παραβιάζω το οικογενειακό πρωτόκολλο.

Από τις καταθλιπτικότερες εφευρέσεις της μικροαστικής οικογενειακής ζωής, ιδίως όταν είσαι παιδί, αποτελούν οι απογευματινές επισκέψεις των συγγενών, την περίοδο των γιορτών. Κατά τις πεντέμισι το απόγευμα, μ' αυτό το χλωμό χειμωνιάτικο φως απ' έξω και το χλωμότερο φως του σαλονιού μέσα, εκτυλίσσεται το μίνι δράμα: υψηλός τόνος και επιτηδευμένη εξωστρέφεια στην είσοδο, καλώς τους καλώς τους, περάστε να καθίσετε, αμηχανία και επαναλήψεις στη συνέχεια: - Πώς τα πάτε εσείς; - Ε, ας τα λέμε καλά!

Κρυβόμουν στα μέσα δωμάτια προσπαθώντας να μην εμφανιστώ, η μαμά στην πόρτα αυστηρή, τι πράγματα είναι αυτά παιδί μου, σε περιμένει ο κόσμος. Τόσα βλέμματα, τόσα άγνωστα πρόσωπα, τόσα ονόματα, τόσα φιλιά. Πανικός. Κι ακόμα μεγαλύτερος πανικός, ένα άγνωστο παιδάκι να περιμένει στη γωνία του, ζαρωμένο, να πάτε με τον Νικολάκη να παίξετε. Τι να παίξουμε, σκεφτόμουν, δεν βλέπετε ότι μας χωρίζει αγεφύρωτο -ηλικιακό και όχι μόνο- χάσμα;.

Θυμάμαι ακόμα την αίσθηση του σαλονιού μετά την επέλαση. Ανοιχτές πόρτες να φύγει ο καπνός αλλά η ατμόσφαιρα παρέμενε βαριά από κάτι ανοίκειο, ξένο, σαν η προηγούμενη οχλαγωγία να είχε κατακαθίσει πάνω στους καναπέδες όπως η ζάχαρη-άχνη στους κουραμπιέδες. Τασάκια φορτωμένα αποτσίγαρα, κρυστάλλινα ποτήρια με το σημάδι του κραγιόν, κάτι υποψίες γυναικείων αρωμάτων πίσω από δεκάδες άσσους φίλτρο μαλακό, του πατέρα. Ευτυχώς, τίποτα δεν κρατάει για πάντα - επιστροφή στη γνωστή μας σιωπή.

Αλλά επειδή η νοσταλγία είναι ύπουλο πράγμα, πέρα από τα εξωτικά ηδύποτα και τα αχώνευτα φρουί γλασέ, τους απλούς εργολάβους και τους εργολάβους-σάντουιτς, τα παντοειδή κεράσματα (συνήθως κύλινδροι σοκολάτας με κρέμα, τυλιγμένοι με ασημόχαρτο ως τη μέση) και τις κλασικές πάστες που μεσουράνησαν στις δεκαετίες του '70 και '80 (νουγκατίνες, σεράνο, κωκ, κορμοί αμυγδάλου), θυμάμαι με αγάπη κάποιες σπάνιες καραμέλες ούζου που έφερναν οι θείοι (πρόσφεραν μια ξαφνική γεύση ενηλικίωσης), τις συρταρωτές σοκολάτες γάλακτος με τα πρόσωπα-παζλ, τα τυλιχτά γλυκά-κάστανο (τα υπέροχα μαρόν-γλασέ), τα αιώνια σοκολατάκια-μαργαρίτες αλλά και τα μαστιχωτά αμυγδαλωτά της μαμάς.

Ένας ολόκληρος γευστικός πλανήτης, που ξεθωριάζει με ταχύτητα.

Καλή χρονιά σε όλους.

Φωτογραφία: Πολιτιστικός Σύλλογος Σπάτων

Διαβάστε περισσότερα...

Σταφύλια στο φως

  • Κατηγορία Blog

του Θάνου Κάππα, blogger

Το «Πλαγίως» (Sideways) είναι μια παλιότερη ταινία του Αλεξάντερ Πέιν. Όλα όσα χρειάζονται στη ζωή, δηλαδή οι φίλοι, οι ερωτικοί σύντροφοι, οι λέξεις και το κρασί, είναι εδώ. Η ταινία περιγράφει (με αφοπλιστική καθαρότητα) τα ζητούμενα λίγο πολύ όλων μας, δείχνοντας ταυτόχρονα πόσο σύνθετη υπόθεση είναι η κατάκτηση αυτής της βασικής απλότητας και ευτυχίας, στη ζωή. 

Η ταινία υποστηρίζει πως αν κοσκινίσεις τις επιθυμίες των ανθρώπων, αν φιλτράρεις τα πεπραγμένα τους, σου μένει στο τέλος μια φωτογραφία:
Τέσσερις άνθρωποι που υψώνουν τα ποτήρια τους κόντρα στο απογευματινό φως. Αυτός ο παράδεισος, φτιαγμένος από το χρώμα του κρασιού, την ερωτική επιθυμία και την αλληλεγγύη των φίλων, διαρκώς πλησιάζει και απομακρύνεται, ξεγλιστρά, διαλύεται σαν σκόνη.

plagios

Οι αμπελώνες της Καλιφόρνιας μοιάζουν πολύ με τους δικούς μας. Το τοπίο θυμίζει Μεσόγειο - τα σταφύλια λάμπουν κόντρα στον ήλιο, απορροφούν το φως και το επιστρέφουν διαρκώς, μέσω μιας επιφάνειας στιλπνής και διάφανης. Κανένα άλλο φρούτο δεν διαθέτει τη χάρη και τον αισθησιασμό του σταφυλιού, ρόγες που πάλλονται στα δάχτυλα γεμάτες ένταση και ζωή.

Επιστρέφω συχνά στο «Πλαγίως», ιδίως κάθε φορά που νιώθω εγκλωβισμένος σε μια μονοδιάστατη καθημερινότητα. Η βασική ιδέα της ταινίας αλλά κυρίως το υπόγεια ποιητικό της βλέμμα, έχει την ικανότητα να συντονίζει ξανά τις χαμένες εσωτερικές ρυθμίσεις, να σε επιστρέφει μαγικά στις πηγές. Στην κορυφαία σκηνή της ταινίας, σ’ αυτόν τον διάλογο των πρωταγωνιστών περί κρασιού και σταφυλιών, η οθόνη γεμίζει από την φυσική ζεστασιά και τον λυρισμό των λόγων της Μάγια - ένας έμμεσος ύμνος στην τέχνη του ζην μέσω του πάθους της για το κρασί, που αποτελεί συγχρόνως μια συγκαλυμμένη ερωτική απεύθυνση προς τον (ανέτοιμο) Μάιλς.
Όπως γίνεται συνήθως, ανεπάρκειες, φοβίες, αναστολές και θωρακίσεις φράζουν την είσοδό μας στον Κήπο με τα δώρα - το ίδιο θα συμβεί κι εδώ. Όμως η μουσική των λέξεων, η ομορφιά τους, η ουσία όσων λέει η Μάγια, θα διαπεράσουν τον επιφυλακτικό Μάιλς, ώστε στο τέλος να ξεπεράσει τη δειλία του, να εμπιστευτεί ξανά, να δοθεί στην περιπέτεια της σχέσης.

«Μ’ αρέσει να σκέφτομαι για τη ζωή του κρασιού, ότι είναι κάτι ζωντανό. Μ’ αρέσει να σκέφτομαι τι γινόταν όταν μεγάλωναν τα σταφύλια. Πώς έλαμπε ο ήλιος, αν έβρεχε. Μ’ αρέσει να σκέφτομαι τους ανθρώπους που φρόντισαν, μάζεψαν τα σταφύλια, αν είναι παλιό κρασί, πόσοι απ’ αυτούς έχουν πεθάνει. Μ’ αρέσει πώς συνεχίζει να εξελίσσεται ένα κρασί: αν άνοιγα ένα μπουκάλι σήμερα θα είχε διαφορετική γεύση από κάθε άλλη μέρα. Γιατί ένα μπουκάλι κρασί είναι όντως ζωντανό. Εξελίσσεται συνεχώς και γίνεται πολύπλοκο, μέχρι την κορύφωσή του - μετά αρχίζει η σταθερή, αναπόφευκτη φθορά του. And it tastes so fucking good!»

Η παραπάνω σκηνή εδώ.

Διαβάστε περισσότερα...
Συνδρομή σε αυτήν την τροφοδοσία RSS