του Θάνου Κάππα, blogger

Η φωνή του σκεπάζει τις υπόλοιπες, σταφύλι από τον παραγωγό, όπα-ράγω-γός, συλλαβίζει κρατώντας το τελικό σίγμα, είναι βροντόφωνος και γιγαντόσωμος, με φανελάκι και μουστάκι: μοιάζει εξηνταπεντάρης αλλά μπορεί να του προσθέτω χρόνια λόγω του στυλ. Πλησιάζω στον πάγκο γιατί μου φαίνονται πράγματι ωραία τα σταφύλια, μου δίνει τη σακούλα, αρχίζω να διαλέγω. Δίπλα μου μια κυρία διαλέγει κι εκείνη, τα δίνει να της τα ζυγίσει, της προσθέτει μερικά ακόμα να γίνουν στρογγυλά. Δίνω και τα δικά μου, προσθέτει μερικά ακόμα να γίνουν στρογγυλά κι αυτά. Έχει έλεγχο όλου του πάγκου, με το ένα χέρι δίνει σακούλες και με το άλλο πιάνει τον βοηθό του από τον σβέρκο, τον τραβολογάει δίνοντάς του χαϊδευτικές (υποτίθεται) σφαλιάρες, κάνει (χαζά) καλαμπούρια με τα οποία γελάμε αμήχανα, έχουμε περιέλθει σε κατάσταση πλήρους υποταγής, δεν του αντιμιλάει κανείς μας, είναι κυρίαρχος, ο θεός των σταφυλιών, ο παραγωγόςςς. Κι ενώ συνεχίζει να δίνει αυτά τα δεσποτικά παραγγέλματα προς πάσα κατεύθυνση, χαμηλώνει ξαφνικά τη φωνή του απευθυνόμενος (τρυφερά) σε μια μικροκαμωμένη ηλικιωμένη γυναίκα που όλη αυτή την ώρα στέκεται δίπλα του αλλά την παρατηρώ τώρα για πρώτη φορά: «πήγαινε λίγο πιο ’κει βρε μαμά, μη στέκεσαι στη μέση».

Πηγή: http://www.thegreekcloud.com